می خواهم در حرمت گم شوم...

آن روزها من فقط یک کودک بودم که تو را به خاطر همبازی شدن با کبوترهای بقعه ‏هایت و آب خوردن از سقاخانه ‏ات با کاسه‏ های طلایی‏ اش، دوست می‏ داشتم.

آن‏چه از تو در خاطر کودکانه‏ ام مانده بود، نوازش پرهای رنگی خادمانت بر روی صورتم بود و عطر گلابی که وقت زیارت، لباسم را خوشبو می‏ کرد.

پدر مرا بر روی شانه‏ هایش سوار می‏ کرد تا در میان خیل جمعیتی که گرداگرد ضریح نورانی‏ ات می‏ چرخیدند، دستم به پنجره‏ های ضریحت برسد و بتوانم آن را ببوسم. بعد، پدر گوشه‏ ای می ‏نشست و زیارتنامه می‏ خواند و من بر روی سنگ‏ های مرمر صحن آیینه ‏ات، بازی می‏ کردم.

یک‏بار ضمن بازگشت از زیارت، در حالی که پدر کفش ‏هایم را از کفشداری می‏ گرفت، دستم از میان دست پدر رها شد و جمعیت مرا با خودش برد. هر چه چشم چرخاندم، پدر را ندیدم.

پای برهنه در حیاط شروع به دویدن کردم؛ آن‏قدر سراسیمه که کبوترها و یاکریم‏ هایت را که روی زمین مشغول گندم خوردن بودند، ترساندم و یک دفعه یک دسته کبوتر به هوا پرید! چند بار پدر را صدا زدم، اما وقتی جوابی نشنیدم، کم کم فریادهایم به بغض تبدیل شد و گریه ‏ام گرفت.

ازا ین که گم شده بودم، خیلی ترسیدم؛ با خودم گفتم شاید چون بچه بدی شده‏ ام پدر مرا از یاد برده است.

از خیال این‏که مرا رها کرده باشند و به حال خود گذاشته باشند، گریه ‏ام بیشتر شد.

یک دفعه یاد "بی‏ بی" افتادم که همیشه می‏ گفت: امام هشتم(ع)، غریب نواز است و دعای در راه ماندگان را اجابت می‏ کند.

یاد قصه صیاد و آهو افتادم که بارها "بی‏ بی" برایم تعریف کرده بود و پدر، عکس آن را در اتاق زده بود.

همان جا که ایستاده بودم، رویم را به طرف حرمت چرخاندم و مثل اوقاتی که مادر با تو حرف می‏ زد و دعا می‏ خواند، چشم‏ هایم را بستم و از دلم گذشت: یا امام رضا! اگر کمکم کنی، قول می‏ دهم که دیگر بچه خوبی شوم!

هنوز شیرینی خلوت با تو در دلم بود که جمعیت از هم شکافت و سایه پدرم بر سرم افتاد.

.

.

.

حالا دیگر همه می‏ گویند که من برای خودم کسی شده‏ ام و به قول معروف، سری تو سرها درآورده‏ ام؛

اما هنوز هر وقت کاسه‏ های طلایی سقاخانه‏ ات را می‏ بینم و صدای نقاره‏ خانه‏ ات هنگام اذان در گوشم می‏ پیچد، به یاد آن قولی می‏ افتم که به تو دادم و از خودم خجالت می‏ کشم.

چون این روزها صفا و صمیمیت کودکانه‏ ام را از دست داده ‏ام و از صداقت و معصومیت بچگی‏ هایم دور شده ‏ام و دیگر نمی‏ توانم با آن خلوص و سادگی با تو حرف بزنم.

احساس می‏ کنم مدت‏ هاست که زیر قولم زدم و بچه بدی شده ‏ام!

شاید بهتر باشد یک بار دیگر در حرمت گم شوم...