دیروز:
سال ها قبل، الکساندر دمارانش(جاسوس
کهنه کار فرانسوی) برای شاه منحوس پهلوی، جاسوسی می کرد تا بتواند نظام شیعی
وآخوندی ایران را به هم ریزد؛ وقتی حضرت امام(ره) در نجف حضور داشتند، نامه ای به
سعدون شاکر(رئیس سازمان امنیت عراق) که مسئول حفاظت از حضرت امام(ره) بود، نوشت.
بر اساس تحلیل او، حضور حضرت امام(ره) در بخش شیعه نشین عراق خطر بزرگی بر علیه
حزب بعث محسوب می گشت و به صدام حسین پیغام داده بود که: هوشیار باش! هیچ چیز
خطرناکتر از جنگلی که آتش گرفته باشد نیست؛ خمینی مرزهای فکری را در می نوردد!
امروز:
کوین بَرِت (استاد سابق دانشگاه ویسکانسین آمریکا و سردبیر سایتVeterans Today )، پس از حضور در مراسم سخنرانی مقام معظم رهبری در روز مبعث، در سایت خود، مطلبی را منتشر کرد که بسیار قابل تامل است!!
کوین برت؛ نوشت: "در پنج ثانیه سخنرانی آیتالله خامنه‌ای، حقایق بیشتری از پنج ساعت حرف سیاستمداران غربی وجود دارد."
در مطلب وی که با عنوان "دشمن را بشناسید"، به فرازهای مختلفی از صحبتهای رهبری از جمله استناد به تمسک به تفکر، تلاش برای تفرقه افکنی، نیاز به شناخت دشمنِ حقیقی، ایران هراسی و شیعه هراسی و غیرقابل توقف بودنِ بیداری اسلامی اشاره شده است.
پورتر میافزاید که سالها بوده که شخصاً در یک سخنرانی سیاسی شرکت نکرده بود ولی میتواند بگوید: "در پنج ثانیه سخنرانی آیتالله خامنه‌ای، حقایق بیشتری از پنج ساعت حرف سیاستمداران غربی وجود دارد. روشن است رهبر معظم ایران یک انسان راستین است که حقیقتاً دغدغه نسبت به حقیقت و عدالت دارند."
وی دلیل تلاش "رسانههای جمعی که تحت تسلط صهیونیسم هستند" برای ایجاد نفرت نسبت به ایران، را این مساله می داند که رهبران ارشد آن برعکس رهبران غرب انسانهای معنوی هستند که تسلیم شدنی نیستند.
بعد از تطبیق این دو تفکر دیروز و امروز، نباید فردای مان را محل آزمون و خطا قرار دهیم و مثل برخی خود فروخته ها، به شورائی شدن رهبری که امروز زمزمه برخی سیاستمداران است، فکر کنیم!
هموطن ایرانی باید درک کند که حکومت حکیمانه اسلامی بعد از 1400 سال غربت، توسط یک روحانی ایرانی با کلیدواژه "ولایت فقیه" رقم خورده است و امروز، تنها راه نجات از طاغوت، همین اعتقاد راسخ است.
برای برخی ها، گفتمان داخلی اثری ندارد. شاید نظرات روشنفکران غربی ها چاره ساز افتد...
با ذکر این نکات، به یاد یک شعر حافظ افتادم:
سال ها دل طلب جام جم از ما می کرد
وآنچه خود داشت زبیگانه تمنی می کرد
