تا دیروز وقتی که می گفتیم موسیقی تتلو برای فرهنگ ما خوب نیست؛ شعر و موسیقی ما در حال مسخ شدن هست، به ما می گفتند شما عصر حجری هستید و خشونت طلبید؛ با موسیقی و ترانه مخالف هستید!
آن روزی که تتلو در صفحه شخصی اش نوشت: طرفداران من بگویند "بغ بغو" و در کمتر از نیم ساعت، چهل هزار نفر نوشتند بغ بغو؛ کسی چیزی نفهمید و صدائی بلند نشد و کسی دلش به حال فرهنگ کشور نسوخت!
آن روزهایی که در اینترنت موسیقی "جیگیلی جیگیلی" پخش شد و سایت ها برای جذب حداکثری آن تمام سعی شان را کردند و این آهنگ چند میلیون بار دانلود شد، هیچ کس نگران فرهنگ و موسیقی نبود!
به تتوهای بدنش که اعتراض میکردیم و به چهار میلیون طرفدارش که اتفاق بدی در حال رخ دادن هست، باز هم برچسب متحجر و مخالف آزادی جوانان، به پیشانی ما خورد!
ما هم که عادت داشتیم به چوب منتقدان!
آن روزها گذشت
تا اینکه تتلو با حجت الاسلام رییسی دیدار کرد!
بسیاری از طرفداران روحانی، تعجب کردند که چطور ممکن است چنین انسانی، از جبهه انقلاب دفاع کند!
انگار همه قبول داشتند که این جنس آدم و موسیقی و شعر، نمی تواند به ارزشها و انقلاب منتسب شود! و این بیشتر با فضای مخالفین همخوانی دارد!
اینجا بود که تتلو، مورد حمله طرفداران روحانی قرار گرفت!
و همین قصه کافی بود تا طرفداران محمدرضا شجریان از فرصت استفاده کنند و او را در مظلومیت قرار دهند! و حتی آنهایی که تا به حال روزه نگرفته اند، نگران پخش نشدن ربنای شجریان، پای سفره افطار باشند!
.
اگر بخواهیم به حق سخن بگوییم باید بگوییم:در این ماجرا، هم آنهائی که به تتلو بابت این کار توهین کردند، اشتباه کردند و هم آنهائی که به تتلو لقب "حُر انقلاب" دادند!
.
بیاییم به جای اینکه مسائل را، با عینک "سیاست"، تحلیل و تفسیر نماییم، عینک حقیقت به چشم بزنیم و "حق" را ملاک تشخیص هایمان قرار دهیم!
